Sen jest niewątpliwie nieodłączną częścią naszego życia. Dzięki niemu jesteśmy w stanie zregenerować siły,
zapewnić odpoczynek dla naszego ciała oraz umysłu. To podczas jego trwania mózg porządkuje informacje, które zgromadził podczas dnia i pozwala działać naszej kreatywności poprzez tworzenie marzeń sennych.
Od lat naukowców intrygują dwa zjawiska związane ze śnieniem. Jednym z nich jest paraliż senny postrzegany
jako zaburzenie snu. Polega on na zachowaniu całkowitej świadomości, przy niemożliwości poruszenia się. Zazwyczaj występuje jako zjawisko jednorazowe, bądź okazjonalne, ale czasami pojawia się w formie częstego doświadczenia. Dotyka głównie osoby znajdujących się w okresie dorastania, przy czym średnia wieku wskazuje w przybliżeniu na 17 lat. Zasadniczo paraliż senny nie jest groźny dla zdrowia, jednak może wywołać groźne ataki paniki oraz halucynacje o różnym nasileniu oraz stopniu. Do najlżejszych zalicza się pseudohalucynacje. Osoba ich doświadczająca poddaje
wątpliwości ich prawdziwość i jest świadoma ich fałszywości. Najniebezpieczniejsze z halucynacji to te, które sprawiają
wrażenie w pełni prawdziwych, ponieważ podczas ich trwania człowiek nie jest w stanie odróżnić świata mar sennych od rzeczywistości. Przyczyny paraliżu sennego nie są do końca znane, wywoływać go może silny stres, zaburzenia psychiczne, a nawet uzależnienie od alkoholu i leków. Aby odzyskać zdolność ruchową zaleca się wykonywanie głębokich wdechów i wydechów oraz skierowanie myśli na coś przyjemnego. Według dawnych wierzeń za paraliż senny odpowiadały siły nieczyste, demony. W naszej rodzimej, kulturze słowiańskiej winowajcą była zmora – istota o długich nogach i przeźroczystym ciele, narodzona z duszy osoby potępionej. Odpowiednikiem japońskim jest kanashibari – mściwy duch.
Kolejne zjawisko związane ze śnieniem z języka angielskiego nazywane jest OBE lub OOBE- out of body experience ,które w dosłownym tłumaczeniu oznacza doświadczenie poza ciałem. Polega na tym, że osoba śniąca ma wrażenie opuszczenia swojego ciała i poruszania się poza nim, po otoczeniu znajdującym się dookoła. Według relacji osób dotkniętych tym zjawiskiem możliwa była również komunikacja z innymi istotami inteligentnymi. OBE powszechnie dzieli się na strefę czasu rzeczywistego i projekcie astralną. Pierwszy rodzaj dotyczy realnej rzeczywistości, przestrzeń w śnie wygląda tak samo jak w prawdziwym świecie, bądź występują minimalne różnice. Drugi natomiast wiąże się z poruszaniem po otoczeniu, które tylko w pewnym stopniu jest podobne do świata realnego albo wcale go nie przypomina. OBE może pojawić się w życiu człowieka jednorazowo, kilkukrotnie ,a niektóre osoby są w stanie wywołać je świadomie, za pomocą wyuczonych technik.Należą do nich między innymi : technika narkotyzacji – związana z zażywaniem substancji psychoaktywnych,technika transowa – polegająca na wprowadzeniu osoby w głęboki trans, tak by skupił się jedynie na wrażeniach wewnętrznych ,technika wizualizacji – po wejściu w trans, człowiek wyobraża sobie wyjście z ciała np. poprzez line, po której próbuje się wspiąć,technika 4+1 – polegająca na położeniu się spać po nastawieniu budzika tak by obudzić się po upływie czterech godzin. Następnie przez godzinę należy zajmować się czymś innym, a potem ponownie położyć się spać. Jest to najbardziej skuteczna obecnie znana metoda. Z naukowego punktu widzenia OBE jest jedynie złudzeniem, jednak najpowszechniejsza teoria zakłada faktyczne oddzielenie
duszy od ciała. Według niej ciało i dusza związane są ,, srebną linią” ,która umożliwia ich ponowne złączenie oraz przekazywanie dźwięków i dotyku do świadomości.
Nadal nie wiemy wielu rzeczy na temat snu. Jego ścisłe połączenie z podświadomością sprawia, że jest on czymś na swój sposób fascynującym i tajemniczym.
Tekst: Weronika Słupikowska
